Van Californie naar Montreal

Blogger Sharifa Samora

Ik krijg vaak de vraag: Hoe heb je Californië kunnen verlaten voor Canada en dan nog wel voor Montreal.
Als mensen aan Californië denken dan denken ze aan SoCal (slang voor Southern California) dus de omgeving van zon, zee, strand en palmbomen. De beelden die we in Nederland op tv hebben gezien van series als the Hills, Laguna Beach or the OC. En ja ook ik moet toegeven SoCal is in werkelijkheid net zo prachtig als in die series maar mind you alleen voor de mensen die het financieel goed hebben.

Ik woonde niet in dat deel van Californie maar in het deel dat de Amerikanen de Bay area noemen. De Bay Area is de San Francisco Bay area en dat ligt in Noord Californie.
Dit gebied heeft een heel ander klimaat dan SoCal, zo staat San Francisco bekend om zijn koudste zomers (denk aan 12 graden in juli) en het heeft daarmee ook een heel andere soort vibe. Het gebied is de laatste paar jaren vooral bekend om de vele tech bedrijven die er zijn en het is daardoor aantrekkelijk voor veel mensen op zoek naar een baan in de tech industry. Bedrijven als Uber, Lyft, Facebook, Pinterest zijn allemaal Bay area bedrijven. In de Bay is er veel werkgelegenheid, hopen mensen de nieuwe Mark Zuckerberg te worden met hun start ups en zijn er dus veel expats. Dit succes heeft ook een beetje een keerzijde. De woningen zijn er peperduur en schaars. En het levensonderhoud is er ook vele malen hoger dan in andere gebieden. Dit is iets wat je niet snel merkt tijdens een vakantie maar wel als je er woont. Veel mensen leven in armoede en hebben geen onderdak.

Mijn man kreeg in 2017 een baan aangeboden bij de University of California in de Bay area. Wij vonden dat dit een once in a lifetime opportunity was en besloten er als gezin voor te gaan. Alles in Nederland werd opgezegd en onze visa werden in orde gemaakt. Mijn man moest eerder vertrekken en ik bleef nog een aantal weken achter met mijn kindjes die toen net 1 en 2 waren. Ik heb altijd gewerkt ook toen ik kinderen kreeg, en nu zat ik voor het eerst in mijn volwassen leven thuis en werd ik thuisblijfmoeder of zoals de Amerikanen het zeggen een Stay At Home Mom.

Na het voor mij zeer heftige afscheid in Nederland kwam ik met de kinderen en 5 koffers in September aan in San Francisco. Mijn man wachtte ons op en we reden naar onze nieuwe woning in Alameda. Alameda is een eilandje in de Bay Area wat tussen San Francisco en Oakland in ligt. Een klein Amerikaans stadje met prachtige historische victoriaanse woningen.
We hadden een typische Amerikaanse woning. Groot, iedereen een eigen badkamer, guestrooms en we woonden ook tussen de Amerikaanse gezinnen. Dit is iets waar wij bewust voor gekozen hadden omdat wij echt wilde integreren. We hadden veel gezinnen met jonge kinderen in de buurt en ze waren allemaal ontzettend aardig. We werden uitgenodigd voor dinners, verjaardagen etc. Amerikanen zijn over het algemeen erg open en vinden het heel interessant als je uit Europa komt.

Wij mochten in Amerika verblijven op de specialty visa van mijn man de H1B visa. Hier was door de werkgever voor gekozen omdat dit het traject naar de greencard redelijk soepel zou maken (de beloftes van de werkgever) en dan kon ik ook weer gaan werken.
Alles bleef achteraf toch even anders te zijn. Onze kinderen en ik zaten op een H4 visa, ik kreeg geen social security nummer wat eigenlijk inhoudt dat je helemaal niets kan. Ik mocht niet werken, kon mijn rijbewijs niet vervangen, geen telefoon op mijn eigen naam, geen bankrekening etc…
Ik ben altijd zelfstandig geweest en dit was naast het niet hebben van een baan ook een behoorlijke klap voor mij want ik kon gewoon niets ondernemen zonder mijn man. Veel mensen zelfs de werkgever van mijn man waren zich niet van deze beperkingen bewust. Ik moet toegeven dat de regels onder de Trump administration behoorlijk waren aangescherpt en met zijn America first policy wilde hij vooral van dit soort specialty visa af. Dit was een van de vele dingen dat mijn verblijf in Amerika erg moeizaam maakte.

Wat voor mij misschien een van de moeilijkste dingen was waar ik tegen aan liep was de extreme ongelijkheid tussen rijk en arm. En daarmee ook de etnische scheiding. Als zwarte vrouw die altijd heeft geleerd trots te zijn op haar cultuur en waar ze vandaan komt deed het me echt verdriet om mensen met mijn kleur in de vele tentenkampen, zwaar aan de drugs te zien. Het geweld, de vele schietpartijen, openlijk drugsgebruik, het nooit veilig voelen op straat, werden mij allemaal te veel. Heel veel mensen kunnen zich hier niets van voorstellen. Als ze aan Californië of San Francisco denken dan komt dit niet in hun op. Iedere keer als ik vrienden uit Nederland op bezoek had zaten zij soms stil in mijn auto verbaasd over de omstandigheden die we zagen. De tentenkampen die ik in Oakland en bepaalde delen van San Francisco heb gezien dat verwacht je gewoon niet in een ontwikkeld land. Er zijn bepaalde plekken waar je moet oppassen voor de vele drugsspuiten en menselijke uitwerpselen. En waar je de hele tijd omringd wordt door een geur van urine. Echt zit nooit en dan ook nooit in een bushokje in de Bay.

Na 6 maanden maakten we de balans op en besloten we dat dit niet zo langer door kon gaan.
Ondanks dat ik erg van Nederland hou, ik ben er geboren en heb bijna mijn hele leven in Amsterdam gewoond voelde ik me er de laatste jaren niet meer thuis. Wij wilden dus ook niet terugkeren naar Nederland. Voor ons gevoel hadden we dat al afgesloten.
Wij hadden altijd positieve dingen gehoord over Canada en nu wij in Amerika zaten kwam er voor mijn man ook steeds meer vraag vanuit Canada.
Ik zei tegen mijn man als we in Canada terecht zouden kunnen komen dan zou ik heel graag in Montreal willen wonen.
Montreal is Franstalig, het heeft een geslaagde multiculturele samenleving en het ziet er mooi uit op foto’s. Ik had een vriendin in Nederland die in Montreal is opgegroeid en ze was er heel positief over en mistte het enorm.

Mijn man kreeg een mooie baan in Montreal aangeboden. Maar door ons Amerikaans avontuur waren we een beetje voorzichtig en wilden wij het deze keer volledig anders aanpakken. We wilden dat ook onze kinderen en ik volledige rechten hadden en ik wilde alles zien, dus niet alleen de mooie wijken en huizen, ik wilde ook de eventuele ellende zien. We zijn toen als gezin een week naar Montreal vertrokken en ik had een hele vragenlijst klaar. Vanuit het bedrijf kregen we een relocatiespecialist die met ons op pad ging. In dat weekje ben ik verliefd geworden op de stad. Het feit dat mijn man en ik in de avond konden uiteten en gewoon een wandeling van 20 minuten konden maken naar ons hotel was een verademing. De stad is multicultureel en ik zag ook gewoon witte mensen in de bouw of als hulp in de supermarkt (dit zag ik niet in de Bay area) Alles leefde door en met elkaar. Ik voelde me geen vreemdeling en ja het is Franstalig daar zijn ze in Montreal heel fanatiek in maar als je een beetje moeite doet om Frans te spreken word je echt warm ontvangen.
En het eten wat een keus! Montreal is een echte meltingpot en dat merk je ook in de mogelijkheden qua eten. Montrealers koken voor mijn gevoel sowieso meer dan mijn Amerikaanse buren deden en er is genoeg keus. Ik kan dan niet mijn Surinaamse eettentjes vinden maar dat kook ik zelf thuis wel.

Toen we na het weekje terugkwamen heeft mijn man zijn contract getekend en konden we weer wachten op onze visa. Dat was zenuwslopend en we zaten een jaar daarvoor in precies dezelfde situatie in Nederland. Toen alles eenmaal rond was met de visa vertrok mijn man naar Montreal en heeft hij een paar weken gependeld tussen Alameda en Montreal. Ik was dus door de weeks alleen met onze kinderen en alles aan het regelen voor de verhuizing.

Op 25 Augustus 2018 was het zo ver. De verhuizers waren 2 dagen bezig geweest met pakken en laden en wij konden op het vliegtuig richting Montreal.
Er viel echt een last van mijn schouders af. Ik was zo blij en opgelucht.

Ik kon in het begin niet goed over mijn periode in Amerika praten. Het zijn misschien luxe problemen die ik daar ervaren heb maar het was mentaal heel zwaar. Ik had het vooral moeilijk met de etnische ongelijkheid en de extreme verschillen tussen rijk en arm.

Toch kijk ik wel terug op een periode waarin ik ontzettend veel geleerd heb. Ik ben heel dankbaar dat ik als kind mogelijkheden heb gekregen. Mijn moeder was een alleenstaande vrouw met vier kinderen en ik heb een goede opleiding kunnen krijgen. We hadden eten op tafel en een dak boven ons hoofd. Natuurlijk heb ik discriminatie ervaren in Nederland en heb ik vaak het gevoel gehad dat ik er niet helemaal thuishoorde (zeker de laatste jaren), maar ik heb wel fantastische kansen gekregen.

Nu hoop ik dat wij onze kinderen voldoende mogelijkheden kunnen bieden in Canada. Ze gaan hier naar de preschool en hebben het enorm naar hun zin. Mijn man is helemaal op zijn plek in zijn nieuwe job. Ik heb hier dan misschien minder mensen om mij heen dan in Amerika maar ik voel me hier echt vrij en mezelf. We zijn heel blij met Montreal en hebben dus onze Amerikaanse droom ingeruild voor de Canadian dream.